O książce: 2016 / Bohaterami tej książki są ludzie, którzy byli w Gułagu, tym stalinowskim, którym wszyscy się straszymy Teraz. Część z nich była tam więziona na podstawie politycznego artykułu 58 („agitacja antyradziecka”). Pracowali tam inni – pilnowani, leczeni, eskortowani. Wśród naszych bohaterów jest pianista, który w dniu wybuchu wojny trafił do więzienia za „granie hymnu faszystowskiego” (był to Bach) oraz artysta skazany za „próbę kopania tunelu”. z Leningradu pod mauzoleum Lenina.” Są profesorowie na Moskiewskim Uniwersytecie Państwowym, którzy jedzą jęczmień perłowy z cudzego gówna, i instruktor psa służbowego o imieniu Sonny, który nauczył go łapać ludzi i dawać łapę. Są dziewczyny, które kręcą włosy w lokówki, żeby móc przedostać się przez drut kolczasty na wieczornej randce, i pielęgniarka obozowa, którą zwolniono za miłość do więźnia. Ogólnie rzecz biorąc, w tej książce jest dużo miłości. I śmierć. Zbiry jedzące ziemię ze stołu w jadalni, piękno muzyki Czajkowskiego w obozowym głośniku, ciężar kawałków uranu na taczce, smak pierwszego kupionego na wolności piernika. I ból, i światło, i krew, i śmiech, i pasja do życia.